Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον τομέα της τοξικοεξάρτησης: το παράδειγμα της Ελλάδας και της Ολλανδίας.
Θεματική επικεφαλίδα
Ναρκωτικά -- Κυβερνητική πολιτική -- Ευρώπη ; Ναρκωτικά -- Κυβερνητική πολιτική -- ΕλλάδαΛέξεις κλειδιά
Ευρωπαϊκή Ένωση ; Τοξικοεξάρτηση ; Πολιτική ; Ελλάδα ; Ολλανδία ; Ναρκωτικά ; European Union ; Greece ; Netherlands ; Drug addiction ; DrugsΠερίληψη
Το φαινόμενο της τοξικοεξάρτησης έχει σοβαρές επιπτώσεις στο άτομο και στο
κοινωνικό σύνολο. Συνδέεται με προβλήματα υγείας, παραβατικότητας,
εγκληματικότητας, κοινωνικού αποκλεισμού. Για την αντιμετώπισή του χαράσσονται
πολιτικές που σχετίζονται με την φύση και την έκταση του φαινομένου καθώς και την
κυρίαρχη ιδεολογία/προσέγγιση για τις αιτίες, τους τρόπους και τις μεθόδους που
προτείνονται να χρησιμοποιηθούν.
Στην παρούσα εργασία παρουσιάζονται οι στρατηγικές και τα σχέδια δράσης της
Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης τα τελευταία τριάντα
χρόνια. Επίσης παρουσιάζονται οι δράσεις που εφαρμόζουν η Ελλάδα και η Ολλανδία
σχετικά με την τοξικοεξάρτηση, οι στόχοι, οι τρόποι, τα μέσα και τα εργαλεία που
χρησιμοποιούν οι δύο χώρες. Παρουσιάζονται τα χαρακτηριστικά του φαινομένου στην
ΕΕ καθώς και στις δύο εξεταζόμενες χώρες.
Η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε είναι η βιβλιογραφική μελέτη καθώς και η
επεξεργασία στατιστικών δεδομένων.
Η πολιτική για τα ναρκωτικά αποτελεί έναν χώρο όπου διεθνείς συνθήκες παρέχουν το
πλαίσιο των νομοθετικών ρυθμίσεων που χρειάζεται να ακολουθούν όσοι συμμετέχουν.
Σε επίπεδο ΕΕ προσδιορίζονται οι κατευθυντήριες γραμμές και οι στόχοι της πολιτικής
μέσα από ένα σύνολο προτεινόμενων δράσεων λαμβάνοντας υπόψη αρχή της
επικουρικότητας. Τα κράτη μέλη είναι υπεύθυνα για την υλοποίηση των στόχων
διαμορφώνοντας τα δικά τους εθνικά σχέδια δράσης.
Η Ελλάδα σαν μέλος του ΟΗΕ συμμορφώνεται στο πλαίσιο που παρέχουν οι διεθνείς
συνθήκες ενώ η Ολλανδία ακολουθώντας μια χαρακτηριζόμενη ως «μοναδική»
πολιτική εμφανίζεται να αντίκειται σε μέρος των διεθνών συνθηκών. Η αφετηρία
νομοθετικών ρυθμίσεων για τα ναρκωτικά των δύο χωρών συνδέεται με εξωτερικές
πιέσεις εμπορικού χαρακτήρα και όχι σαν αντίδραση σε ένα κοινωνικό φαινόμενο.
Στην ανάλυση των δράσεων των δύο χωρών Ελλάδας – Ολλανδίας φαίνεται ότι η
Ολλανδία αναπτύσσει ανεκτική πολιτική με στόχο την «μείωση της βλάβης» ενώ η
Ελλάδα κατασταλτική με στόχο την «θεραπεία».
Φαίνεται να μην υπάρχει ιδεώδης πολιτική για την αντιμετώπιση του φαινομένου ενώ
υπάρχουν ενδείξεις ότι η εξέλιξη του επηρεάζεται περισσότερο από κοινωνικούς
παράγοντες παρά από παρεμβάσεις πολιτικής.
Περίληψη
The phenomenon of drug addiction has severe consequences on the person and the
community. It is related to health problems, violation, criminality and social exclusion.
In order to encounter this problem, policies related to the nature and the extent of
phenomenon as well as the prevailing idea/approach on the causes and the suggested
means and methods to be used are formed.
In this paper, the strategies and the action plans applied from the European Union to
encounter drug abuse over the last thirty years are presented. There are also the actions
that Greece and Netherlands take, concerning drug abuse, as well as the aims, the ways,
the means and the tools both countries use. The characteristics of the phenomenon both
in the EU and in the countries of study are included.
The methodologies used are based on bibliographical research and statistical data
evaluation.
The drug policy consists of an issue for which international treaties offer the necessary
framework of the legislative regulations to be followed by all parts. In EU level, the
main directions and aims of policy are defined through a group of suggested actions in
respect to the principle of subsidiarity. The member states are responsible for the
attainment of the aims by forming their own national action plans.
Greece as a member of the UN complies with the framework formed by international
treaties while the Netherlands following a unique policy seems to partly collide with
them. The springboard of legislative regulations for drugs in both countries is related to
an external commercial pressure rather than a reaction to a social phenomenon.
Analyzing the actions of countries, Greece and the Netherlands, it seems that the latter
develop a policy of tolerance aiming at harm reduction while Greece develops a
restrictive policy aiming at treatment.
It appears that there is no ideal policy to encounter the phenomenon and there are
indications that its progress is influenced more by social factors than any policy
intervention.
Αριθμός σελίδων
80Σχολή
Σχολή Κοινωνικών και Πολιτικών ΕπιστημώνΑκαδημαϊκό Τμήμα
Τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής ΠολιτικήςΤίτλος Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών
Ευρωπαϊκή Κοινωνική ΠολιτικήΓλώσσα
ΕλληνικάΠεριγραφή
Αριθμός Εισαγωγής: 010765-010766 cdΟι παρακάτω άδειες σχετίζονται με αυτό το τεκμήριο:
Εκτός από όπου επισημαίνεται κάτι διαφορετικό, το τεκμήριο διανέμεται με την ακόλουθη άδεια:
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα