dc.contributor.advisor | Μπότσιου, Κωνσταντίνα | |
dc.contributor.author | Μαντζουρανάκη, Ευφροσύνη | |
dc.date.accessioned | 2021-12-04T08:40:25Z | |
dc.date.available | 2021-12-04T08:40:25Z | |
dc.date.issued | 2021-10 | |
dc.identifier.uri | https://amitos.library.uop.gr/xmlui/handle/123456789/6358 | |
dc.description.abstract | Η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΠΑΑ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης
προέκυψε ως απόρροιας μιας σειράς αποσπασματικών και μη επιτυχημένων
προσπαθειών που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η Συνθήκη
του Μάαστριχτ συνέπεσε χρονικά με τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, κάτι
που οδήγησε σε μια άμεση κρίση έναντι της οποίας η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε
να αποκριθεί. Ωστόσο, φαίνεται πως υπήρχαν σημαντικές διαφοροποιήσεις μεταξύ
των επιμέρους κρατών (π.χ. Γαλλία και Γερμανία), που οδήγησαν σε απουσία μιας
κοινής πολιτικής από πλευράς της Ένωσης. Η βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας
αντανακλά και την απουσία μιας επί της πράξης κοινής πολιτικής και πολιτικής
ασφάλειας από πλευράς της Ένωσης. Η επόμενη φάση των συγκρούσεων έλαβε χώρα
στη Βόρεια Μακεδονία, όπου υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ της κυρίαρχης ομάδας
και των αλβανόφωνων της χώρας. Η Ε.Ε. ανταποκρίθηκε μεν με ένα κοινό τρόπο και
υπήρξε ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων. Ωστόσο, κάτι τέτοιο έγινε κατόπιν της
καθοδήγησης από πλευράς του ΝΑΤΟ και όχι βάσει μιας σχετικής οργανωμένης
στρατηγικής από πλευράς της Ένωσης. Έτσι, αν και η συγκεκριμένη σύγκρουση
αντανακλά μια κοινή σε πολιτική της Ένωσης για σχετικά με την άμυνα ζητήματα,
αυτό πραγματοποιήθηκε ως συνάρτηση παραγόντων διαφορετικών από την άμεση
πρόθεση από πλευράς της Ένωσης για ύπαρξη μιας κοινής σχετικής πολιτικής.
Συνολικότερα, η κοινή εξωτερική πολιτική και η κοινή πολιτική άμυνας εξελίχθηκαν
μέσω αναθεώρησης των ευρωπαϊκών συνθηκών, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως οι
ίδιες συμφωνίας έτυχαν μιας πρακτικής εφαρμογής και αξιοποίησης. Ως εκ τούτου,
ενδεχομένως η συγκεκριμένη παθογένεια να αντανακλά ευρύτερα δομικά
προβλήματα της Ένωσης για χάραξη και εφαρμογή κοινών πολιτικών έναντι των
σχετικών ζητημάτων. Επί του παρόντος, η διαμόρφωση ενός κοινού ευρωπαϊκού
στρατού και μιας εν γένει κοινής αμυντικής πολιτικής δεν φαίνεται πως θα μπορούσε
να αναπτυχθεί στο άμεσο μέλλον. Παρ’ όλα αυτά, ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός για
κάτι τέτοιο οπωσδήποτε είναι αναγκαίος για την ίδια την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Οι
περιπτώσεις μάλιστα του Αφγανιστάν μετά την πρόσφατη πτώση της πρωτεύουσας
Καμπούλ στις 15 Αυγούστου 2021 στα χέρια των Ταλιμπάν, την παράλληλη
αποχώρηση όλων των Αμερικανικών στρατευμάτων και την έναρξη αθρόων
μεταναστευτικών ροών προς Δυσμάς αλλά και της τριμερούς συμφωνίας ασφαλείας
ανάμεσα στην Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες
Αμερικής υπό την κωδικοποιημένηAUKUS που εκκίνησε στις 15 Σεπτεμβρίου
2021,καθώς επίσης και η Ελληνογαλλική Αμυντική Συμφωνία των Παρισίων της 28
Σεπτεμβρίου 2021 ενδεχομένως να σηματοδοτεί μια ευκαιρία για την Ένωση ώστε να
στοχαστεί για το αν πράγματι επιθυμεί να πορευτεί προς αυτή την κατεύθυνση. | el |
dc.format.extent | 64 | el |
dc.language.iso | el | el |
dc.publisher | Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου | el |
dc.rights | Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα | * |
dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/ | * |
dc.subject | Ευρωπαϊκή Ένωση--Άμυνα | el |
dc.subject | Βαλκανική Χερσόνησος--Εξωτερικές σχέσεις | el |
dc.subject | Ευρωπαική Ένωση--Εξωτερικές σχέσεις | el |
dc.subject | Ψυχρός πόλεμος | el |
dc.title | Οι πολιτικές Κοινής Ευρωπαϊκής Άμυνας της Ε.Ε., 1992 έως σήμερα: ΚΕΠΠΑ / ΝΑΤΟ και η κρίση στα Δυτικά Βαλκάνια | el |
dc.title.alternative | The EU's Common European Defence Policies, 1992 to date: CFSP / NATO and the Western Balkan crisis | el |
dc.type | Μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία | el |
dc.contributor.committee | Τζιφάκης, Νικόλαος | |
dc.contributor.committee | Φακιολάς, Ευστάθιος | |
dc.contributor.department | Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων | el |
dc.contributor.faculty | Σχολή Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών | el |
dc.contributor.master | Διακυβέρνηση και Δημόσιες Πολιτικές | el |
dc.subject.keyword | Βαλκάνια | el |
dc.subject.keyword | Αμυντική Πολιτική | el |
dc.subject.keyword | Ευρωπαϊκή Ένωση | el |
dc.subject.keyword | ΝΑΤΟ | el |
dc.description.abstracttranslated | The European Union's Common Security and Defence Policy (CSDP) emerged as a
result of a series of fragmented and unsuccessful efforts that took place during the
Cold War. The Maastricht Treaty was signed close to the break-up of the former
Yugoslavia, which led to an immediate crisis to which the European Union had to
respond. However, it seems that there were significant differences between individual
states (e.g. France and Germany), which led to the absence of a common policy on the
part of the Union. The violent break-up of Yugoslavia also reflects the absence of a de
facto common and security policy on the part of the Union. The next phase of conflict
took place in North Macedonia, where there were clashes between the dominant
group and the Albanian-speaking population of the country. The EU responded in a
joint manner and there was a deployment of military forces. However, this was done
at the direction of NATO and not on the basis of an organized strategy on the part of
the Union. Thus, although the conflict in question reflects a common Union policy on
defence-related issues, this took place as a function of factors other than a direct
intention on the part of the Union to have a common relevant policy. Overall, the
common foreign policy and the common defence policy evolved through a revision of
the European treaties, but this does not mean that the same agreements were put into
practice and put to use. Hence, it is possible that this particular pathogenesis reflects
wider structural problems of the Union in formulating and implementing common
policies on the relevant issues. At present, the development of a common European
army and a common defence policy in general does not seem likely to develop in the
near future. Nevertheless, long-term planning for this is certainly necessary for
European integration itself. Indeed, the cases of Afghanistan and AUKUS and the
Greek-French defense agreement of Paris may be an opportunity for the Union to
reflect on whether it really wants to go in this direction. | el |