Πέτρου ελαχίστου Επισκόπου Αργείων. Επιτάφιος εις τον μακάριον Αθανάσιον Επίσκοπον Μεθώνης. Οι πλατωνικές αρετές ενός αγίου του Θ΄αιώνος.
Subject
Πέτρος -- Άγιος, Επίσκοπος Άργους, 9ος αι. -- Επιτάφιος εις τον μακάριον Αθανάσιον Επίσκοπον Μεθώνης ; Πέτρος -- Άγιος, Επίσκοπος Άργους, 9ος αι. -- Ερμηνεία και κριτική ; Αθανάσιος -- Άγιος, Επίσκοπος Μεθώνης ; Χριστιανοί άγιοι -- Ελλάδα -- Μεθώνη ; Πλάτων , 427-347 π.Χ. -- ΕπίδρασηKeywords
Μεθώνη ; Άγιος Αθανάσιος ; Πλατωνικές αρετές ; Επιτάφιος λόγος ; Methoni ; Saint Athanasios ; Platonic virtues ; Epitaph speechAbstract
Ο Άγιος Πέτρος Άργους αντλώντας στοιχεία από τον χαμένο στις μέρες μας Βίο του Αγίου Αθανασίου Μεθώνης συγγράφει και εκφωνεί τον Επιτάφιο Λόγο του, ένα εκκλησιαστικό εγκώμιο που αποτελεί επί της ουσίας βιογράφιση του Αγίου Αθανασίου Μεθώνης ακολουθώντας πιστά τους κανόνες της βυζαντινής ρητορικής τέχνης, με σκοπό να κατηχήσει τους συνελεγμένους γύρω από το τάφο του Αγίου χριστιανούς. Στο προοίμιο του ρητορικού του λόγου (κεφάλαια 1 και 2) εξηγεί τους λόγους που αναλαμβάνει το έργο αυτό και ποιές δυσκολίες αντιμετωπίζει. Στη συνέχεια, ξεκινά να εγκωμιάζει την επίγεια και ουράνια πατρίδα του Αγίου Αθανασίου καθώς και τους γονείς του (κεφάλαια 3 και 4) αναφέροντας καίρια χαρακτηριστικά της χριστιανικής φιλοσοφίας μέσω παραβολών σε συνδυασμό με πλατωνικά στοιχεία και ψυχικές αρετές (κεφάλαια 5, 6 και 7). Η κλιμάκωση έρχεται στη σύγκριση που κάνει με σπουδαίους νομοθέτες της αρχαίας Ελλάδας (κεφάλαιο 8), καθώς και με διάφορες μεγάλες προσωπικότητες της Βίβλου (κεφάλαια 9 και 10) για να καταλήξει στην περιγραφή του θανάτου του που λογίζεται ως θάνατος φιλοσόφου (κεφάλαια 11, 12 και 13) καταγράφοντας με πλατωνικές πινελιές τα τελευταία του λόγια, χωρίς καμία αναφορά σε θαύματα, εκτός από τη μοναδική στο μύρο που αναβλύζει από τον τάφο του Αγίου (κεφάλαιο 14). Αξίζει να τονιστεί ότι ο Άγιος Πέτρος Άργους ενδιαφέρεται να παρουσιάσει τον ήρωά του ως πρότυπο αγιότητας, στο πρόσωπο του οποίου συγκεντρώνονται οι τέσσερις γενικές αρετές, δηλαδή η σοφία, η ανδρεία, η δικαιοσύνη και η σωφροσύνη για τις οποίες κάνει λόγο ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του, καθιστώντας τις έκδηλες σε όλο το κείμενό του.
Abstract
Saint Peter of Argos, drawing on the lost Life of Saint Athanasios Methoni, writes and recites his Epitaph, an ecclesiastical eulogy that is essentially a biography of Saint Athanasios of Methoni, faithfully following the rules of Byzantine rhetoric, catechize the Christians gathered around the tomb of the Saint. In the preface of his rhetorical speech (chapters 1 and 2) he explains the reasons he undertakes this work and what difficulties he faces. He then begins to praise the earthly and heavenly homeland of St. Athanasius as well as his parents (chapters 3 and 4) citing key features of Christian philosophy through parables in combination with Platonic elements and psychic virtues (chapters 5, 6 and 7). The escalation comes in comparison with makes with the great legislators of ancient Greece (chapter 8), as well as with various great personalities of the Bible (chapters 9 and 10) to arrive at the description of his death which is considered the death of a philosopher (chapters 11,12 and 13) recording with Platonic touches his last words, without any reference to miracles, except the one in the myrrh that gushes from the tomb of the saint (chapter 14). It is worth emphasizing that Saint Peter of Argos is interested in presenting his hero as a model of holiness, in whose face are gathered the four general virtues, namely wisdom, bravery, justice and prudencet that Plato speaks of in his Republic making them evident throughout his text.