Προγραμματικές Συμβάσεις: Το παράδειγμα του Δήμου Καλαμάτας

Abstract

O θεσμός των προγραμματικών συμβάσεων εισάγεται στην ελληνική έννομη τάξη ήδη κατά το έτος 19841 και εξελίχθηκε κατά το έτος 2010 με την ψήφιση του «Καλλικράτη»2 και την αναδιάρθρωση της τοπικής αυτοδιοίκησης που προέκυψε από την εφαρμογή του. Στο άρθρο 100 του «Καλλικράτη» προβλέφθηκαν λοιπόν οι προγραμματικές συμβάσεις, οι οποίες αποτελούν διμερείς ή πολυμερείς συμφωνίες που θέτουν το γενικό πλαίσιο για την οργάνωση και διαχείριση δημοσίων υπηρεσιών και την άσκηση συγκεκριμένης κάθε φορά δραστηριότητας, παρέχοντας τη δυνατότητα στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης να συμβάλλονται με άλλα δημόσια νομικά πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και με ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, συνδυάζοντας ή αλληλοσυμπληρώνοντας τις αρμοδιότητες ή τα οικονομικοτεχνικά μέσα που διαθέτουν με εκείνα του αντισυμβαλλόμενου φορέα, προκειμένου να επιτευχθεί η εκπόνηση μελετών, η κατασκευή έργων ή η παροχή υπηρεσιών που εντάσσονται στο πλέγμα των αρμοδιοτήτων και των καταστατικών τους σκοπών, κρίσιμο στοιχείο προσδιορισμού της έννοιας της προγραμματικής σύμβασης είναι ότι τα συμβαλλόμενα μέρη εκκινούν από κοινή αφετηρία συμπράττοντας, κατά το δυνατόν ισόρροπα, για την υλοποίηση προγραμμάτων ή υπηρεσιών και μελετών στο πλαίσιο κοινά εξυπηρετούμενου δημοσίου σκοπού τον οποίο είναι, εκ του νόμου, επιφορτισμένα να επιτελούν. Οι προγραμματικές συμβάσεις του Δήμου Καλαμάτας που αποτελούν αντικείμενο μελέτης και ανάλυσης της παρούσας εργασία συνέβαλαν και συνεχίζουν και συμβάλλουν, όσες βρίσκονται σε εξέλιξη, στην πολύπλευρη ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας και της βελτίωσης της ποιότητας ζωής των μονίμων κατοίκων της αλλά και των επισκεπτών της.