European neighborhood policy and association agreements: The case of Morocco
Η ευρωπαϊκή πολιτική γειτονίας και οι συμφωνίες συνεργασίας: Η περίπτωση του Μαρόκου
Μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία
Συγγραφέας
Φουτσιτζή, Θεοδώρα
Ημερομηνία
2019-12-20Επιβλέπων
Τσαρδανίδης, ΧαράλαμποςΘεματική επικεφαλίδα
Μαρόκο--Πολιτική και διακυβέρνηση ; Μαρόκο--Εξωτερικές σχέσεις ; Μαρόκο--Πολιτικές συνθήκες ; Μαρόκο--Κοινωνικές συνθήκεςΛέξεις κλειδιά
Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας (ΕΠΓ) ; Μαρόκο ; Συνταγματικές ΜεταρρυθμίσειςΠερίληψη
ENP was established in 2004 as an instrument of EU’s foreign policy towards bordering states, continuing the approach of Barcelona Process towards the Southern Mediterranean countries and alongside as the framework, on which EU established bilateral agreements with these countries individually. Its declared targets were: the more peace, democracy and economic development can be prevailed, the largest of stability and security can be achieved.
But during the 2000’s ENP resulted to failure since EU avoided to be a reliable international player. Despite its ineffectiveness, ENP is still alive today, since it is the framework, upon which association agreements with the Mediterranean countries are based. The next decade the approach of EU is still based on ENP but now it prefers to promote security and political stability rather than democratic reforms, continuing to provide to the authoritarian regimes in the MENA countries either association agreements or financial assistance.
This is exactly the case of Morocco. EU prefers to be blindfold about the “democratic reforms” and the real political conditions in Morocco. The point of this thesis, are the constitutional amendments in 2011, which maintained the over-authorities of the king and the illegal annexation of Western Sahara
Περίληψη
H ΕΠΓ διαμορφώθηκε το 2004 ως ένα εργαλείο εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ προς τα συνορεύοντα κράτη, συνεχίζοντας την προσέγγιση προς τις χώρες της Νότιας Μεσογείου που είχε ξεκινήσει με τη Διακήρυξη της Βαρκελώνης και παράλληλα ως το πλαίσιο, εντός του οποίου η ΕΕ διαμορφώνει διμερείς συμφωνίες με κάθε μία από αυτές τις χώρες. Οι διακηρυγμένοι στόχοι της ήταν : όση περισσότερη ειρήνη, δημοκρατία και οικονομική ανάπτυξη εξασφαλιστεί τόση περισσότερη σταθερότητα και ασφάλεια μπορεί να επιτευχθεί.
Αλλά κατά τη δεκαετία του 2000, η ΕΠΓ οδηγήθηκε σε αποτυχία αφού η ΕΕ απέφυγε να γίνει ένας αξιόπιστος παίκτης στο διεθνές πεδίο. Παρά την αναποτελεσματικότητά της, η ΕΠΓ εξακολουθεί και διατηρείται εν ζωή μια και αποτελεί το πλαίσιο, επί του οποίου βασίζονται οι συμφωνίες συνεργασίας με τις Μεσογειακές χώρες. Την επόμενη δεκαετία η προσέγγιση της ΕΕ εξακολουθεί να στηρίζεται στην ΕΠΓ αλλα πλέον προτιμάται η προώθηση της ασφάλειας και της πολιτικής σταθερότητας από τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, συνεχίζοντας να παρέχει στα αυταρχικά καθεστώτα της ΜΕΝΑ είτε συμφωνίες συνεργασίας είτε οικονομική βοήθεια.
Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση του Μαρόκου. Η ΕΕ προτιμάει να εθελοτυφλεί σχετικά με τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και τις πραγματικές πολιτικές συνθήκες στο Μαρόκο. Το θέμα αυτής της εργασίας είναι οι τροποποιήσεις στο Σύνταγμα το 2011, που διατηρούν τις υπερεξουσίες του βασιλιά και η παράνομη προσάρτηση της Δυτικής Σαχάρα