Η «απουσία» του Νέου Ελληνισμού από την ποίηση του Κ. Π. Καβάφη

Abstract

Η εκπόνηση της ανωτέρω εργασίας έχει σκοπό να καταπιαστεί με το ζήτημα της διαφαινόμενης απουσίας του νέου ελληνισμού από την ποίηση του Καβάφη. Για να φωτίσουμε το προς εξέταση ζήτημα οφείλουμε να ιχνηλατήσουμε τη σχέση του ποιητή με την ιστορία αξιοποιώντας τις σχετικές μελέτες των Γιώργου Σεφέρη, Στρατή Τσίρκα, Δ.Ν. Μαρωνίτη, Γιάννη Δάλλα και άλλων) και όσα ισχυριζόταν ο ίδιος ο ποιητής. Επιπροσθέτως, θα προβούμε στην κειμενοκεντρική προσέγγιση αναγνωρισμένων, κρυμμένων και αποκηρυγμένων καβαφικών ποιημάτων προκειμένου να αναζητήσουμε τυχόν παραλληλισμούς του μητροπολιτικού ελληνισμού, με κέντρο την Αθήνα, ή του παροικιακού ελληνισμού της Αλεξάνδρειας, με τον ελληνιστικό, ρωμαϊκό ή βυζαντινό παρελθόν, το μύθο και τη λογοτεχνία που δεξιώνονται «στης τέχνης του την περιοχή». Βάσει των παραπάνω, θα συναχθεί ότι ο Καβάφης δεν έγραψε αμιγώς προσωπική ποίηση, καθώς επηρεασμένος από ένα πνεύμα πατριωτικού παροξυσμού, που αντανακλάται και σε τρία άρθρα για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα και την ενσωμάτωση της Κύπρου στον ελληνικό εθνικό κορμό, δεν ήταν αποσπασμένος από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής αλλά αντίθετα είχε επηρεαστεί από τις σειρήνες του μεγαλοϊδεατισμού και την πρόσδεση της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας στο άρμα της δεσπόζουσας στην Ανατολική Μεσόγειο Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι προκύπτει ότι ο Καβάφης ακολουθούσε την κατεύθυνση της Λογοτεχνικής Γενιάς του 1880 και του βάρδου του μεγαλοϊδεατισμού Κωστή Παλαμά αλλά κινούμενος από λόγους καθαρά βιοποριστικούς ήταν αναγκασμένος να βρει ένα κάλυμμα, ένα προσωπείο για να σχολιάσει τη σύγχρονη επικαιρότητα χωρίς να γίνει αντιληπτός απ’ όσους έθιγε.