Εἰς τὸν Χρυσόστομον. Ποίημα Γεωργίου. (σύμφωνα με τον κώδικα 212 της Πάτμου φφ. 50v – 53v)
Μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία
Συγγραφέας
Κουτσογέωργα, Βασιλική
Ημερομηνία
2021-03Επιβλέπων
Πολέμης, ΙωάννηςΘεματική επικεφαλίδα
Γεώργιος -- Εις τον Χρυσόστομον ; Γεώργιος -- Κοντάκια ; Ιωάννης Χρυσόστομος -- Άγιος , - 407 -- Στη λογοτεχνία ; Ύμνοι, Ελληνικοί -- Ιστορία και κριτική ; Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία -- Ύμνοι -- Ιστορία και κριτικήΛέξεις κλειδιά
Υμνογραφία ; Πατέρες της Εκκλησίας ; Ρωμανός ο Μελωδός ; Γεώργιος ; Χρυσόστομος ; Γεώργιος Νικομηδείας ; Βίος ; Γεώργιος Αλεξανδρείας ; Αγία Γραφή ; Hymnography ; Church Fathers ; Romanos the Melode ; George ; Chrysostom ; George of Nicomedeia ; Life ; George of Alexandreia ; Bible ; Κοντάκιο ; Τυπική δομή ; Προοίμιο ; Οίκοι ; Οικουμενικός διδάσκαλος ; Άγιος ; Υμνογραφική παράδοση ; Ρυθμοτονικό μέτρο ; Εφύμνιο ; Kontakion ; Typical structure ; Introduction ; Oikoi ; Ephymnion ; Ecumenical teacher ; Saint ; Hymnographical tradition ; Rhythmic meterΠερίληψη
Η υμνογραφία αποτελεί την κατεξοχήν εκκλησιαστική ποίηση των Βυζαντινών. Αντιπροσωπευτικό είδος της αποτελεί το κοντάκιο, ένα σύνθετο στροφικό σύστημα, προϊόν σύζευξης στοιχείων της ελληνικής παράδοσης, όπως είναι οι ποιητικές ομιλίες των πρώτων Πατέρων της εκκλησίας και των Ελλήνων Πατέρων του 5ου αιώνα., με στοιχεία της συριακής υμνογραφικής παράδοσης. Με τον Ρωμανό τον Μελωδό (6ος αι.) το είδος φτάνει στην πιο ολοκληρωμένη μορφή. Εκτός από τον Ρωμανό, κοντάκια συνέθεσαν και άλλοι ποιητές, όπως ο Γεώργιος, ποιητής του ύμνου στον Χρυσόστομο. Η ταυτότητα του Γεωργίου παραμένει άγνωστη, όπως και η χρονολόγηση του συγκεκριμένου ύμνου. Τοποθετείται από μελετητές στο β΄ μισό του 7ου αιώνα, ενώ δεν αποκλείεται μεταγενέστερη χρονολόγησή του και σύνδεσή του με τον Γεώργιο Νικομηδείας (9ος αι.). Ο ύμνος παρουσιάζει την τυπική δομή των περισσότερων κοντακίων. Αποτελείται από προοίμιο και δεκαεννέα οίκους που συνδέονται με το εφύμνιο. Το εφύμνιο παρουσιάζει ομοιότητα με το εφύμνιο από τον ύμνο στον Χρυσόστομο που αποδίδεται στον Ρωμανό. Ο ύμνος συνδυάζει τον διηγηματικό χαρακτήρα, με αναφορά στον βίο του Χρυσοστόμου (ο ποιητής φαίνεται να είναι κοντά στον Βίο του Χρυσοστόμου που αποδίδεται στον Γεώργιο Αλεξανδρείας), και στοιχεία που ταιριάζουν σε ρητορικά εγκώμια. Το εξυμνούμενο πρόσωπο παρουσιάζεται σε όλες του τις διαστάσεις, ως οικουμενικός διδάσκαλος μέσα από το ομιλητικό και συγγραφικό του έργο, ως θεολόγος, ως ιεράρχης, ως άγιος, ως μάρτυρας με αναφορά στα γεγονότα που οδήγησαν στην εξορία του. Ο ποιητής αξιοποιεί δημιουργικά τις ποικίλες επιδράσεις : την Αγία Γραφή, την αγιολογική και υμνογραφική παράδοση προς τιμήν του αγίου, το συγγραφικό – ομιλητικό έργο του Χρυσοστόμου, ακόμα και την αρχαία ελληνική παράδοση. Η γλώσσα του ύμνου είναι ζωντανή και ρέουσα. Το μέτρο είναι ρυθμοτονικό και ακολουθεί τις αρχές της ομοτονίας και της ισοσυλλαβίας.
Περίληψη
Hymnography is a fertile area of Byzantine poetry, primarily intended for liturgical purposes. A representative genre of hymnography is Kontakion, a complex strophic system which is a product of combination between the Greek tradition of the first Church Father’ s homilies and the homilies of the 5th century Fathers, with elements of the Syrian hymnographic tradition. The highest point in the composition of Kontakion was reached in the mid-6th century by Romanos the Melode. Other writers composed Kontakia as well, such as George, the poet of the hymn devoted to John Chrysostom. His identity is unknown, so is the exact date of the hymn’s composition. It dates back to the second half of the 7th century, according to some scholars, but the possibility of a later chronology cannot be excluded. George of Nicomedeia (9th century) is considered to be a possible writer. The structure of the hymn is the typical of most Kontakia. It consists of an introduction (prooimion) followed by nineteen oikoi (stanzas) connected to the prooimion by a refrain (ephymnion). There is a resemblance between this ephymnion and the ephymnion from the hymn to John Chrysostom that is attributed to Romanos the Melode. The hymn combines the narrative character, on the one hand, as the poet presents episodes from John Chrysostom’ s life (the poet seems to be close to the Life of John Chrysostom written by George of Alexandreia) and on the other hand elements that characterize rhetoric encomia. The person glorified is fully represented in all its dimensions, as an ecumenical teacher, through his homiletic work, as a theologian, a saint, a bishop, a martyr through the events that led to his exile. The poet assimilates in a creative way several influences: the Bible, the hagiographical and hymnographical tradition devoted to John Chrysostom, his homiletic work, even the ancient Greek tradition. The language in which the hymn is written is clear and vivid. The meter is rhythmic and follows the principles of homotonia and isosyllabia.