Διαχρονικές  μεταγραφές του μύθου της Φαίδρας στην ελληνική και ευρωπαϊκή δραματουργία, με έμφαση στο ερωτικό στοιχείο.

Μπράγκα, Μαρία

dc.contributor.advisor	Γεωργοπούλου, Βαρβάρα
dc.contributor.author	Μπράγκα, Μαρία
dc.date.accessioned	2022-02-08T08:47:30Z
dc.date.available	2022-02-08T08:47:30Z
dc.date.issued	2021-12
dc.identifier.uri	https://amitos.library.uop.gr/xmlui/handle/123456789/6462
dc.description.abstract	Στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας αποτελεί η ανάδειξη της διαχρονικότητας του αρχετυπικού μύθου της Φαίδρας και του Ιππόλυτου μέσα από την ανάλυση κάποιων σημαντικών-κατά την άποψή μας- δραματικών υλοποιήσεων και μεταγραφών του, τόσο στην ελληνική όσο και στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, καθώς και η απόπειρα προβολής και ανάλυσης του ερωτικού στοιχείου που ενυπάρχει σε αυτόν, από την πρώτη σωζόμενη μορφή του Ευριπίδη (5ος αι. π.Χ.), έως την εκδοχή της Sarah Kane (20ός αι. μ.Χ.). Ως βάση μελέτης και σύγκρισης επιλέχτηκαν οι δραματικές εκδοχές Ιππόλυτος Στεφανηφόρος ή Στεφανίας του Ευριπίδη, τραγωδία που τιτλοφορείται από τον αντρικό βασικό δραματικό ρόλο που κινεί την ερωτική επιθυμία της αρχετυπικής ηρωίδας και ταυτόχρονα, όλη την αυτοκαταστροφική και καταστροφική δράση της, η Phaedra του Seneca, όπου η Φαίδρα γίνεται ένα δραματουργικό παράδειγμα επιβεβαίωσης της στωικής θέασης του κόσμου, εφόσον το ερωτικό της πάθος τη μεταμορφώνει σε μία αδίστακτη, μακιαβελική φιγούρα, τυφλωμένη από τις επιθυμίες της και η Phèdre του Racine, αντιπροσωπευτικό δείγμα της κλασικιστικής δραματικής παραγωγής του γαλλικού “χρυσού αιώνα” που, παρά τον αρχικό, συμπεριληπτικό και των δύο τραγικών ηρώων, τίτλο της Phèdre et Hippolyte, παραχώρησε τελικά την προνομιακή αυτή θέση μόνο στον θηλυκό πόλο του ανεκπλήρωτου έρωτα. Από τη νεοελληνική λογοτεχνία επιλέχθηκαν η Φαίδρα του Αριστομένη Προβελέγγιου, τραγωδία που ως προς τον χαρακτήρα της ηρωίδας ακολουθεί πιστά τον ευριπίδειο μύθο, αλλά ανυψώνει ηθικά κατά πολύ τον χαρακτήρα του Ιππόλυτου και η Φαίδρα του Γιάννη Ρίτσου, ένα ποίημα αφιερωμένο στον θηλυκό έρωτα – μια χειμαρρώδης ερωτική εξομολόγηση. Τέλος, από την ευρωπαϊκή λογοτεχνία αναλύεται η μεταγραφή του μύθου από τη Sarah Kane, το Φαίδρας Έρως (Phaedra’s Love). Η επιλογή των ανωτέρω έργων στηρίχθηκε στα εξής: Ο Ιππόλυτος Στεφανηφόρος ή Στεφανίας του Ευριπίδη αποτελεί την πρώτη, άρτια σωζόμενη δραματική πραγμάτευση του μύθου της Φαίδρας και του Ιππόλυτου και θα αποτελέσει την κύρια βάση σύγκρισης με τις υστερόχρονες μεταγραφές. Στη Phaedra του Seneca, αναδεικνύεται, μέσω της Στωικής φιλοσοφίας, η καταστροφική κυριαρχία του πάθους επί της λογικής, εφόσον η εξέλιξη του ερωτικού πάθους της Φαίδρας στηρίζεται κατεξοχήν σε αυτόβουλες ενέργειες της ηρωίδας. Όσον αφορά στη Phèdre του Racine, η προσθήκη ενός νέου δραματικού προσώπου, της Αρικίας, ως ερωμένης του Ιππόλυτου, όχι μόνο διαφοροποιεί τον αρχετυπικό μύθο, αλλά προσδίδει και νέα δεδομένα ως προς τα κίνητρα δράσης των ηρώων. Η Φαίδρα του Αριστομένη Προβελέγγιου προβάλλει μια ιδιαίτερη προσαρμογή του μυθήματος στα δεδομένα της εποχής, τόσο με την εισαγωγή του εξω-ανθρώπινου στοιχείου, την προσθήκη Νυμφών ως δραματικών προσώπων και σκηνές μαγείας, όσο και με την ηθική ανύψωση του χαρακτήρα του Ιππόλυτου σε σχέση με προγενέστερες εκδοχές, ενώ η Φαίδρα του Γιάννη Ρίτσου αποτελεί ένα ερωτικό ποίημα όπου η αισθητική μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού επηρεάζει την αναπαράσταση της ηρωίδας απέναντι στον μύθο. Τέλος, κριτήριο επιλογής του Φαίδρας Έρως (Phaedra’s Love) της Sarah Kane αποτελεί η αναδόμηση των αρχετυπικών χαρακτηριστικών των ηρώων αλλά και της τυπικής εξέλιξης της πορείας και του πάθους της Φαίδρας. Ως προς τον τρόπο μελέτης η έρευνα εστιάζει κυρίως στους εξής θεματικούς άξονες: εκκινώντας πάντα με βάση το ερωτικό στοιχείο και στο πώς αυτό παρουσιάζεται σε καθεμιά από τις παραπάνω δραματικές εκδοχές εξετάζονται η δομή τους, το περιεχόμενο των επεισοδίων-σκηνών, των χορικών ή των ποιημάτων, η διάταξη του δραματικού υλικού και η σκιαγράφηση των δραματικών προσώπων από τον εκάστοτε ποιητή ή συγγραφέα. Πρέπει να σημειωθεί ότι το κάθε έργο δεν παρουσιάζεται αναλυτικά, αλλά η μελέτη του επικεντρώνεται στα σημεία όπου το ερωτικό στοιχείο είτε επηρεάζει την πλοκή είτε την προσωπικότητα και τις πράξεις των δραματικών προσώπων. Η διερεύνηση του ερωτικού στοιχείου περιλαμβάνει και συσχετισμούς με το ιστορικοκοινωνικό, ιδεολογικό και αισθητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννήθηκαν τα προαναφερθέντα έργα, προκειμένου να αναδειχθεί ο τρόπος πρόσληψης του μύθου αλλά και τα υπαινικτικά μηνύματα που επιδίωκαν οι συγγραφείς να μεταδώσουν στο κοινό τους. Αναμφισβήτητα, σε όλα τα παραπάνω έργα το συναίσθημα του έρωτα είναι η βασική πηγή -εντολέας (destinateur) και, ταυτόχρονα, το αντικείμενο (object) αλλά και ο αντιτιθέμενος (opposant) της δράσης της Φαίδρας που εξακολουθεί από την αρχαιότητα έως τον 21ο αιώνα, να ταυτίζεται πολύ συχνά με το όνομα Ιππόλυτος.	el
dc.format.extent	121	el
dc.language.iso	el	el
dc.publisher	Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου	el
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/	*
dc.subject	Θέατρο και κοινωνία	el
dc.subject	Θέατρο - Σκηνική πράξη και διδακτική	el
dc.subject	Θέατρο - Ευρωπαϊκή δραματουργία	el
dc.subject	Φαίδρα	el
dc.title	Διαχρονικές μεταγραφές του μύθου της Φαίδρας στην ελληνική και ευρωπαϊκή δραματουργία, με έμφαση στο ερωτικό στοιχείο.	el
dc.title.alternative	Timeless transcriptions of the myth of Phaedra in Greek and European drama, with emphasis on the erotic element.	el
dc.type	Μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία	el
dc.contributor.committee	Παπαλεξίου, Ελένη
dc.contributor.committee	Μαυρολέων, Άννα
dc.contributor.department	Τμήμα Θεατρικών Σπουδών	el
dc.contributor.faculty	Σχολή Καλών Τεχνών	el
dc.contributor.master	Θέατρο και Κοινωνία: Θεωρία, Σκηνική Πράξη και Διδακτική, Ειδίκευση: Θεατρολογία	el
dc.subject.keyword	Θέατρο και κοινωνία	el
dc.subject.keyword	Θέατρο - Σκηνική πράξη και διδακτική	el
dc.subject.keyword	Θέατρο - Ευρωπαϊκή δραματουργία	el
dc.subject.keyword	Φαίδρα	el
dc.description.abstracttranslated	The aim of this master's thesis is to highlight the timelessness of the archetypal myth of Phaedra and Hippolytus through the analysis of some important - in our opinion - dramatic implementations and transcriptions, both in Greek and European literature, as well as an attempt to project and analyze the erotic element inherent in it, from the first surviving figure of Euripides (5th century BC), to the version of Sarah Kane (20th century AD). The dramatic versions of Hippolytus Stefaniforos or Stefanias of Euripides were chosen as the basis for study and comparison, a tragedy titled by the main male dramatic role that moves the erotic desire of the archetypal heroine and at the same time, all his self-destructive and destructive action, Seneca's Phaedra, where Phaedra becomes a dramatic example of confirmation of the stoic view of the world, since her erotic passion transforms her into a ruthless, Machiavellian figure, blinded by her desires and Racine's Phèdre a representative example of the classic dramatic production of the French "golden age" which, despite the original, inclusive title of both tragic heroes, Phèdre et Hippolyte, eventually ceded this privileged position only to the female pole of unfulfilled love. From modern Greek literature were selected Phaedra by Aristomenis Proveleggios, a tragedy that in terms of the character of the heroine follows faithfully the Euripidean myth, but morally elevates the character of Hippolytus and Phaedra by Giannis Ritsos, a poem dedicated to erotic confession. Finally, European literature analyzes the remake of the legend by Sarah Kane, Phaedra Eros. The selection of the above works was based on the following: Hippolytus Stefaniforos or Stefanias of Euripides is the first, well-preserved dramatic treatment of the myth of Phaedra and Hippolytus and will be the main basis for comparison with the later transcriptions. In Seneca's Phaedra, the destructive domination of passion over reason is highlighted, through Stoic philosophy, since the evolution of Phaedra's erotic passion is based primarily on the heroine's spontaneous actions. As for Racine's Phèdre, the addition of a new dramatic figure, Arikia, as Hippolytus 'mistress, not only diversifies the archetypal myth, but also provides new clues as to the heroes' motives for action. The Phaedra of Aristomenis Provelegios shows a special adaptation of the myth to the data of the time, both with the introduction of the extra-human element, the addition of Nymphs as dramatic characters and magic scenes, as well as the moral uplift of the character of Hippolytus in relation to previous versions, while Phaedra by Giannis Ritsos is a love poem where the aesthetics of modernism and postmodernism influence the representation of the heroine towards the myth. Finally, the criterion for the selection of Phaedra’s Love by Sarah Kane is the reconstruction of the archetypal characteristics of the heroes as well as the typical evolution of Phaedra's course and passion. As for the way of study, the research focuses mainly on the following thematic axes: always starting with the erotic element and how it is presented in each of the above dramatic versions, their structure, the content of the episodes-scenes, the choirs or the poems are examined., the layout of the dramatic material and the sketching of the dramatic faces by the respective poet or writer.It should be noted that each play is not presented in detail, but its study focuses on the points where the erotic element either affects the plot or the personality and actions of the dramatic characters. The investigation of the erotic element also includes correlations with the historical-social, ideological and aesthetic environment in which the aforementioned works were born, in order to highlight the way of receiving the myth and the suggestive messages that the authors sought to convey to their audience. Undoubtedly, in all the above works the feeling of love is the main source - commander (destinateur) and, at the same time, the object (object) but also the opponent of Phaedra's action that continues from antiquity to the 21st century, to be very often identified with the name Hippolytus.	el

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Όνομα:: ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΜΠΡΑΓΚΑ ...
Μέγεθος:: 2.075Mb
Τύπος:: PDF

Προβολή/Άνοιγμα

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Μ. Δ. Ε.)
Οι εργασίες των φοιτητών των μεταπτυχιακών προγραμμάτων του τμήματος Θεατρικών Σπουδών

Εμφάνιση απλής εγγραφής

Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα

Εκτός από όπου επισημαίνεται κάτι διαφορετικό, το τεκμήριο διανέμεται με την ακόλουθη άδεια:
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα