Η Καλαμάτα που χάθηκε: η ανασύνθεση της φυσιογνωμίας της μέσα από αρχειακή έρευνα και χρήση νέων τεχνολογιών
Μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία
Συγγραφέας
Κουράκλη, Παναγιώτα
Ημερομηνία
2019-07-26Επιβλέπων
Σπηλιοπούλου, ΙωάνναΘεματική επικεφαλίδα
Πολιτιστική κληρονομιά -- Ελλάδα -- Μεσσηνία (Νομός) -- Καλαμάτα ; Πολιτιστική κληρονομιά -- Συντήρηση και αποκατάσταση ; Αρχιτεκτονική -- Συντήρηση και αποκατάσταση -- Ελλάδα -- Μεσσηνία (Νομός) -- Καλαμάτα ; Ιστορικοί χώροι -- Συντήρηση και αποκατάσταση -- Ελλάδα -- Μεσσηνία (Νομός) -- Καλαμάτα ; Τεχνολογία και πολιτισμόςΛέξεις κλειδιά
Καλαμάτα ; Ανασύνθεση φυσιογνωμίας ; Αρχειακή έρευνα ; Νέες τεχνολογίεςΠερίληψη
Η Καλαμάτα, σημαντικό λιμάνι της Πελοποννήσου ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα, γνώρισε μεγάλη ακμή κατά την περίοδο της αστικοποίησής της, από τον 19ο έως τις αρχές του 20ου αιώνα. Ο νεοκλασικισμός, σε όλες τις φάσεις και τις εκδοχές του, καθόρισε τη φυσιογνωμία της, όπως άλλωστε όλων των μεγάλων αστικών κέντρων της εποχής. Η πόλη, διατηρώντας τον πλούτο της αρχιτεκτονικής της έκφρασης, πορεύεται μεταπολεμικά, βυθιζόμενη σταδιακά στην αναπόφευκτη οικονομική ύφεση, μέχρι τους σεισμούς του 1986, που ουσιαστικά αποτέλεσαν τομή και διακύβευμα για την ιστορική της συνέχεια. Η πόλη κατάφερε με μεγάλη προσπάθεια να διασώσει σημαντικό μέρος της αρχιτεκτονικής της κληρονομιάς και σήμερα πολλά διατηρητέα κτήρια στεγάζουν κεντρικές πολιτιστικές και κοινωνικές λειτουργίες και δραστηριότητες. Η διπλωματική αυτή εργασία επιχειρεί μέσα από τη διερεύνηση των στοιχείων προγενεστέρων πολεοδομικών μελετών, διαγραμμάτων και αρχειακού υλικού, τον χαρτογραφικό προσδιορισμό των «απωλειών» αξιόλογων κτηρίων της πόλης, που είχαν καταγραφεί πριν τους σεισμούς του 1986. Οι νέες τεχνολογίες μπορούν να συμβάλουν στην ψηφιακή ανασύνθεση της φυσιογνωμίας σημαντικών θέσεων ή και περιοχών της πόλης, όπου σήμερα παρουσιάζονται τα «κενά» των «απωλειών» και κατ' αυτόν τον τρόπο, στην διατήρηση της ιστορικής μνήμης.
Περίληψη
Kalamata, already an important port of Peloponnese by the end of the 18th century, developed into an urban centre and prospered from the 19th century until the beginning of the 20th century. Neoclassicism, in all its phases and versions, determined its physiognomy, much like in the other great urban centres of its time. In the post-war era, the city, while maintaining the wealth of architectural expression which characterized it, gradually sunk in the unavoidable economic decline, until the earthquakes of 1986, which cut the historical continuity of the city in two. This was the onset of a long and challenging debate on the preservation of the historical identity of the city. The city managed, with great effort, to salvage a significant part of its architectural heritage and, today, many listed buildings house central cultural and social functions and activities. Through the investigation of elements of previous urban-planning studies, plans and archive material, this thesis attempts to map the “losses” in remarkable buildings of the city that had been recorded before the earthquakes of 1986. Modern technologies can contribute in the digital reconstruction of the physiognomy of important locations or wider areas of the city, currently appearing in the form of “holes”, either in space or in memory, left by those “losses”, thus helping keep historical memory alive.