Η έννοια της ατέρμονης επανάληψης και της αναμονής στο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, με αφορμή το θεατρικό του έργο «Ω! Οι ευτυχισμένες μέρες». Μια θεατρολογική και φιλοσοφική προσέγγιση
Μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία
Συγγραφέας
Καβίδας, Εμμανουήλ
Ημερομηνία
2023-06Επιβλέπων
Μπλέσιος, ΑθανάσιοςΘεματική επικεφαλίδα
Θέατρο του παραλόγου ; Σάμουελ Μπέκετ ; Παράλογο ; Υπαρξισμός ; Μοντερνισμός ; ΑναμονήΛέξεις κλειδιά
Θέατρο του παραλόγου ; Σάμουελ Μπέκετ ; Παράλογο ; Υπαρξισμός ; Μοντερνισμός ; Κενός χώρος ; Κενός χρόνος ; Επανάληψη ; ΑναμονήΠερίληψη
Το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ θεωρείται κομβικό για την κατανόηση της λογοτεχνικής και της θεατρικής παραγωγής του 20ου αιώνα. Ο χρόνος και η έννοια της ατέρμονης επανάληψης και της διαρκούς αναμονής είναι για την εποχή του μοντερνισμού θέματα που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον. Αυτό έχει να κάνει με την ανάδειξη του υποκειμένου ως άτομο και με την εκ μέρους του βίωση των δυνατοτήτων και των περιορισμών του. Χρόνος, σημαίνει κενό διάστημα, που θα πρέπει να γεμίσει ή να συμπληρωθεί από τις ανθρώπινες πράξεις. Οι ανθρώπινες πράξεις όμως είναι επαναληπτικές και χωρίς κάποιο σκοπό ή εμφανές νόημα. Ο άνθρωπος μοιάζει να αναμένει εναγωνίως το άγνωστο και το κρυμμένο. Μέσα στο έργο του Μπέκετ και, με αφορμή ειδικότερα το θεατρικό του έργο Ω! Οι ευτυχισμένες ημέρες, βλέπουμε πως οι φιλοσοφικές τάσεις της εποχής και οι υπαρξιακές ανησυχίες συναντώνται δημιουργικά και παράγουν το πλαίσιο δράσης των χαρακτήρων του, που θέλουν να είναι αντιπροσωπευτικοί της ανθρώπινης κατάστασης εν συνόλω. Η απόγνωση του ατόμου και η κατάσταση μίας απελπιστικής δυστυχίας δεν οδηγούν σε απαισιοδοξία (ή σε αυτοκτονία), αλλά σε μία συνεχή προσπάθεια επιβίωσης με κάθε τρόπο και με έναν πληθωριστικό λόγο. Ο άνθρωπος ατενίζει το παρόν ως μια αιώνια αναμονή για το μέλλον, σε έναν κόσμο που το χωροχρονικό συνεχές έχει παγώσει και το μόνο που έχει σημασία είναι η ύπαρξη του τίποτα, η προσπάθεια ανεύρεσης νοήματος και η αναζήτηση των ανθρωπίνων σχέσεων ως μια όαση λύτρωσης από την απελπισία της ατέρμονης επανάληψης και αναμονής. Σε έναν κόσμο μιας μοντέρνας και μεταμοντέρνας εποχής ο ήρωας του Μπέκετ στέκει ανήμπορος μπροστά στον χρόνο και στο χώρο, αναζητώντας αφορμές και αιτίες για νοηματοδότηση της ύπαρξής του. Η μόνη διέξοδος σε αυτή την επανάληψη μπορεί να είναι η απόδραση μέσα από τον στοχασμό περί του νοήματος, άνευ του ίδιου του νοήματος ή της δράσης έναντι της σκέψης, της αγάπης για τον κόσμο και όχι τόσο του νοήματος για τον κόσμο.